Denove mia ĉambro estas inunda, pleniga de vi. Ĉi tiel, kuŝiĝa ĉe la mia lito vidado la plafono, mi vidas vin.
Mi vidas flosado en la ĉirkaŭĵo senfinon de sentoj, de pensoj, kiel klaraj akvoj de rivero; ĉiu flosas kriegado vian nomon.
Mia litkuseno lernis jam vian nomon per tiom vin sonĝi dum la noktoj. La lumo kiu fluas de mia lampo ne bone lumas, tiel bone kiel via rideto. Tuta mia ĉambro, do, reinundis de vi.
Por ĉi tio motivo oni trovas min trasorbiginta, kaj kun nenio mi povis min sekiĝi el vi. Ne eĉ la granda suno povis tin vaporiĝi el mi. La pluvo ne donas akvo ke povas malmeti ĉi tiun senson de vi; ŝajnas ke nun vi estas subtila tavolo ke min apartas la resto de mondo por ĉiam stari kun vi.
Mi estas ĉi tie preskaŭ droninta, pensado kiel vi povas esti vi, kiel vi mem enhavas vin mem, kiel vi ne superfluas kaj vi ne verŝas super la mondo.
Tiu rutino tiom tipa de enviciĝi kun la luno mi ŝajnas fantazia; la lumoj malklariĝaj de la luna brilo, mi scias ke ili estas pro via kaŭzo, sed tio ke mi ne scias estas por ke ili brilas tiom, kiam la luno vin brilas.
Hodiaŭ mi estas ĉi tie ankoraŭ vivado vin. Jes, hodiaŭ mi moriros, droninta en vi, sinkinta en via figuro. Morgaŭ? La ĵurnaloj tion diru: drone vivis viro, kaj drone moris ankaŭ; sed mankigos la motivo, ke mi entrinkinte moris en vi. Pli malbona: mankigos la historio de vi kaj mi, la historio ke al ni faris akvon kaj droninton.

Daniel Díaz
01502